ನಾನು ಕವಿಯೂ ಅಲ್ಲ, ಕೆಳಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿರುವುದು ಕವನವೂ ಅಲ್ಲ. ವಿಷಯ ಹೀಗೆ. ನಮ್ಮೂರಿನ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಮೈದಾನದ ಸುತ್ತ ನಾವು ಕೆಲವರು ಸೇರಿ ಅರವತ್ತೆಪ್ಪತ್ತು ಸಸಿನೆಟ್ಟಿದ್ದೆವು. ಆಗೀಗ ಅವಕ್ಕೆ ಪಾತಿ ಮಾಡಿ, ಕಳೆಕಿತ್ತು, ಗೊಬ್ಬರಹಾಕಿ, ಕಡು ಬೇಸಗೆಯದಿನಗಳಲ್ಲಿ ದೂರದಿಂದ ನೀರುಹೊತ್ತು ತಂದು ಹುಯ್ದೆವು. ದೇಹಕ್ಕೆ ಆಯಾಸವಾದರೂ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹಿತವೆನಿಸಿತು. ಪ್ರತಿ ಮುಂಜಾನೆ ಅಲ್ಲಿ ವಾಯುವಿಹಾರಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ನೂರಾರು ಮಂದಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಹುಚ್ಚರೆಂಬಂತೆ ಕಂಡು ಮುಂದೆ ನಡೆದರು. ಒಂದು ಹದಿನೈದಿಪ್ಪತ್ತು ಜನ ಗಿಡ ಬೆಳಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಪುಕ್ಕಟೆ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿದರು. ನಮ್ಮ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಕೈಜೋಡಿಸಿದವರು ಇಬ್ಬರು ಮೂವರು. ಇಂದು ಮುಂಜಾನೆ ಒಂದುಗಿಡದಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ್ದ ಕೆಲವೇ ಹೂಗಳನ್ನು ಕುಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲು ಒಬ್ಬಾಕೆ ಮುಂದಾದಾಗ ನಾನು ಹೂ ಕುಯ್ಯಬಾರದೆಂದು ಆಕೆಯನ್ನು ವಿನಂತಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಬದಲಾದ ಆಕೆಯ ಮುಖಭಾವ ಈ ಕೆಳಗಿನ ಬರಹಕ್ಕೆ ಪ್ರೇರಣೆಯಾಯಿತು. ಇದು ಪದ್ಯವೋ ಗದ್ಯವೋ ಅಸಂಭದ್ಧವೋ ನಿರ್ಧರಿಸುವುದು ಓದಿದವರಿಗೆ ಬಿಟ್ಟದ್ದು.
ರಸ್ತೆ ಬದಿಗೆ ನಾನೊಂದು ಸಸಿ ನೆಟ್ಟೆ
ಮರವಾಗಿ ಜನರಿಗೆ ನೆರಳಾಗಲೆಂದು,
ಹೂವಾಗಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಮುದನೀಡಲೆಂದು
ಹಣ್ಣಾಗಿ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಹಿತವಾಗಲೆಂದು
ಓಡಾಡುವ ಜನ ನೋಡುತ್ತಲಿದ್ದರು
ನಾ ಅಗೆದದ್ದು, ನೆಟ್ಟಿದ್ದು, ನೀರೂಡಿದ್ದು
ಗಿಡಕ್ಕೆ ದನ ಬಾಯಿಹಾಕಿತು,
ದನಕ್ಕೆ “ಹೋ” ಎನ್ನದ ಜನ ನನಗೆಂದರು
“ನಿಮ್ಮ ಗಿಡ ದನ ತಿಂತಾವೆ ನೋಡ್ರಿ”
ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಕೊಂಚ ಬಾಡಿತು ಗಿಡ
ನೋಡಿದವರು ನೀರೆರೆಯಲಿಲ್ಲ,
“ನಿಮ್ಮ ಗಿಡ ಒಣಗ ಹತ್ತಿದೆ ನೋಡ್ರಿ”
ಮಳೆ ಗಾಳಿಗೆ ಕೊಂಚ ಬಗ್ಗಿತು ಗಿಡ
“ನಿಮ್ಮ ಗಿಡ ಬೀಳ್ತದೆ ನೋಡ್ರಿ
ಬಾಜೂಕ್ಕೆ ಒಂದು ಬಡಿಗಿ ಕಟ್ರಿ “
ಒಂದೇಒಂದು ಸುಂದರ ಹೂಕಂಡಿತೊಂದು ಮುಂಜಾನೆ
ಹೂ ಕೀಳಲು ಮುಂದಾದ ಒಂದುಕೈಗೆ ನಾನೆಂದೆ
“ಬೇಡಿ ಸ್ವಾಮೀ, ಕಿತ್ತ ಹೂ ನಿಮಗೊಬ್ಬರಿಗೆ ಚಂದ
ಗಿಡದಲ್ಲಿ ನಗುವ ಹೂ ನೂರು ಕಣ್ಗಳಿಗೆ ಅಂದ ”
ಮುಖ ದುಮುಗುಟ್ಟಿತಾದರೂ
ಕೈಹಿಂದಾಯಿತು, ಬಾಯಿಮುಂದಾಯಿತು
ನನ್ನ ಕಿವಿಯನ್ನುದ್ದೇಶಿಸಿ ಪಕ್ಕದವರೊಡನೆಂದರು
“ರಸ್ತೆಪಕ್ಕದ ಗಿಡ, ಇವರು ಯಾರುರೀ ಹೇಳಕ್ಕೆ?
ಇವರಪ್ಪನದೇನ್ರಿ ಗಿಡ?”
ಇದು ವಸ್ತುಸ್ಥಿತಿ...ಸರ್, ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬರೆದಿದಿದ್ದೀರಿ
ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರಅಳಿಸಿ